In Estación catorce kijken we door de ogen van de zevenjarige Luis naar de rauwe, vaak gewelddadige werkelijkheid in een gehucht in Mexico. De bevolking leeft er overwegend in armoede, heeft nauwelijks werk en kan met moeite de eindjes aan elkaar knopen. De kleine Luis woont er met zijn ouders, broertjes, zusje en zijn grootmoeders. Vader Manuel zoekt vruchteloos naar werk en probeert ondertussen ook een goede vader te zijn voor Luis. Nieuwsgierig als hij is, probeert hij te begrijpen wat de volwassenen om hem heen doen, wat steeds minder zin heeft: ze vertellen hem dat hij zich op een bepaalde manier moet gedragen, maar lijken vaak zelf het tegenovergestelde te doen.

Met zijn wondermooie fotografie en zijn hartverscheurend verhaal doet de film denken aan het vroegere Italiaanse neo-realisme.