In La vieille dame et le serpent gebruikt Mouzet Tagawa theatrale machinerie om het concept ‘instelling’ in vraag te stellen. Hoe bewonen wij het instituut en hoe bewoont het instituut ons? Wat gebeurt er precies als we het betreden en als we het verlaten? Drie mensen delen het podium: Claire Rappin, een liefhebber van clowns wiens persoonlijke verhaal door een zorgstructuur loopt, Guillaume Papachristou, een persoon met cerebrale parese (hersenverlamming) wiens routine lange tijd is gereguleerd door een institutioneel kader, en Bastien Montes, een acteur en persoonlijk assistent van Papachristou. La vieille dame et le serpent is een gedicht voor het toneel waarin het decor ook een centrale rol speelt. In een dans van theatrale doeken wordt het decor een instrument dat zowel het sociale weefsel als de gezondheidszorg symboliseert. Het resultaat is een voorstelling die onmiskenbaar visueel, formeel en geëngageerd is en kritisch kijkt naar de samenleving en theater.

Proche Quartier (BE/FR)

De Brusselse regisseur en scenograaf Nicolas Mouzet Tagawa combineert politiek met een reflectie op de theatrale vorm. Hij is actief in de vrijwilligerssector, met name in het onderzoeken van alternatieven voor de institutionele psychiatrie, en is gefascineerd door de kracht van het theater als een manier om andere werkelijkheden te creëren.