“Regelmatig worden we geconfronteerd met vormen van geweld van lage intensiteit, die niet onmiddellijk zichtbare schade aanrichten, maar wel als gewelddadig worden ervaren. Geweld van lage intensiteit lijkt op erosie, een proces van vernietiging dat zich over een lange periode voltrekt, zonder concreet begin- of eindpunt. In kleine doses, herhaaldelijk, en in een accumulatief patroon, kondigt geweld van lage intensiteit zijn aanwezigheid in ons leven aan. We merken het op, ervaren het, zijn er getuige van, houden het in stand. De veranderlijke aard ervan ontgaat ons, waardoor het bijna onmogelijk is het in zijn geheel te begrijpen.

The Third Room is een voorstelling gebaseerd op reflecties en gesprekken rond het begrip ‘low intensity violence’. Het probeert geweld aan te kaarten dat zich voordoet op historisch/systeemniveau, op sociaal/interpersoonlijk niveau en op persoonlijk niveau. Deze kunnen worden gekenmerkt door het grotere “wij”, het communicatieve “jij en ik”, en de particuliere “ik” vormen. Uitgaande van onze eigen ervaringen traceren we de bewegingen van laag-intensief geweld in deze drie registers.

Wie schrijft het boek van de geschiedenis? Wie spreekt er? Tegen wie wordt er gesproken? Deze verschuiving van perspectieven maakt integraal deel uit van ons onderzoek en werk. Als drie blanke Europese kunstenaars voelen we ook de noodzaak om het geweld aan te pakken dat in onze samenleving wordt geproduceerd, die is gevormd door de ficties van geweldloosheid, vrijheid en vreedzame coëxistentie. Maar hoe doen we dat? Welke positie kunnen we innemen? Slachtoffer? Dader? Getuige? Alle drie de posities zijn ons bekend, we hebben het allemaal gevoeld, gedaan, gezien.

In The Third Room spreken we over de veelheid aan vormen en media, verhalen en gebeurtenissen, herinneringen en gevallen van geweld met een lage intensiteit. In deze veelheid worden de posities van dader, slachtoffer en getuige met elkaar verweven en in dialoog gehouden in een poging een fractie van de complexe en subtiele sociale patronen van geweld te vangen.”

Christine De Smedt (BE), Theo Livesey (UK/BE) en Liza Baliasnaja (LT/BE)

Christine De Smedt (°1963) werkt binnen het gebied van choreografie, dans en performance. Steeds vertrekkend vanuit een onderzoeksproces, ontwikkelt ze methodologieën voor verschillende performatieve formats. Ze werkte onder meer samen met Meg Stuart, Mårten Spångberg, Mette Edvardsen, Xavier Le Roy, Mette Ingvartsen, Eszter Salamon, Bojana Cvejic, Myriam Van Imschoot. Ze begeleidt artistieke projecten en residenties in de Research and Training Studio in Performing Arts in Brussel.

Theo Livesey (°1995), is een performer en maker in dans, theater en het ‘geschreven woord’. Theo studeerde af in P.A.R.T.S. in 2016 en werkt sindsdien samen met Gisèle Vienne als performer. Hij ontwikkelde eigen werk ‘op het podium en op papier’, en engageerde zich in verschillende samenwerkingsprocessen.

Liza Baliasnaja (°1994) is choreografe en danseres. Ze studeerde dans in P.A.R.T.S. en rondt momenteel haar diploma filosofie af aan de KU Leuven. In de afgelopen jaren hield Liza zich bezig met dans door middel van performance, onderzoek, pedagogiek en creatieve samenwerking.