Etuwe Bright Junior, Ahilan Ratnamohan en Josse De Pauw doen een simpele maar zeer ingewikkelde poging om Junior teksten van De Pauw te laten leren. Junior kwam naar België om profvoetballer te worden, maar dat mislukte. Ahilan is Australiër met een Tamil-achtergrond, gevestigd in België. En Josse? Die leeft in eigen land en is al decennia een gevierd maker. ‘Josse Jnr.’ is hun onderzoek naar taal, hoe je ze leert en (niet) beheerst, en de ongelijkheid die daaruit voortkomt. Is Vlaams-zijn overdraagbaar?

Aan het einde van de ‘Look On the Bright Side’, het vorige stuk van Ahilan Ratnamohan met Etuwe Bright Junior in de hoofdrol, vertelt ex-voetballer Junior aan een Vlaams publiek: ‘Een gevangenisbewaker opent onze cel en roept mijn naam. (…) Omdat ik aan het lezen was is tijd oneindig geworden. Ik lees een boek van een gast die Josse De Pauw heet. (…) Ik word geroepen en gevraagd naar een kantoor te komen waar ze me uitleggen dat ik vanaf nu vrij ben om te gaan, op voorwaarde dat ik naar buiten ga en iets goeds doe voor de maatschappij. Ik glimlach en zeg hen: ‘Maak u geen zorgen… Ik zal een ster worden. Ik beloof het.’’

Het is daar dat ‘Josse Jnr.’ de draad oppikt. Deze keer staat Etuwe Bright Junior met Ahilan Ratnamohan én met Josse De Pauw op scène. Ze doen een simpele, maar zeer ingewikkelde poging van Junior teksten van de Pauw aan te leren, en stellen zich zo vragen over wie een ster kan worden en onder welke voorwaarden.

‘Josse Jnr.’ is een onderzoek naar taal, en het leren van taal, en de onvermijdbare machtsrelaties die daaruit voortvloeien. Wat kunnen de teksten van Josse De Pauw, stilistisch zo Europees en abstract, betekenen op een ander lichaam? Hoe kunnen deze teksten en esthetiek – prominent deel van de Vlaamse canon – een andere poëzie bereiken? Is Vlaams-zijn overdraagbaar?