Choreografe Magda Kachouche en haar geesten Alice Martins, Gaspard Guilbert en Bia Kaysel nodigen je uit op een transcendentale reis tussen culturen, werelden, de doden en de levenden. Via een tedere dodendans waarin het leven gevierd wordt, herrijst een energetisch veld voor hereniging en verzoening.  Deze sacrale begrafenisceremonie drijft op een diep verlangen naar wedergeboorte en transformeert rouw in een razende, reddende kracht. Sluit je ogen, open je hart en laat je meevoeren op de energie van dit kleurrijke requiem.

De Jerichoroos is het perfecte symbool voor een rouwproces. Het is de naam van een woestijnplant waarvan gezegd wordt dat hij onsterfelijk is. Jarenlang kan ze halfdood – of halflevend? – en uitgedroogd overleven. Zodra de regen valt of de roos water krijgt, komt ze weer tot bloei. Ook in onze lichamen en geest blijven sporen van dood en verlies aanwezig. Een enkele traan kan genoeg zijn om rauwe rouw opnieuw tot leven te wekken.

De danse macabre – dodendans – is een veelgebruikt artistiek motief dat zowel voorkomt in Europese folklore als in de late Middeleeuwen. Het is een allegorie van de egaliserende kracht van de dood: de voorstelling van een dans, een ronde, waarin levende figuren door skeletten naar het graf worden gesleept. De danse macabre vervaagt sociale grenzen en drijft er de spot mee. Magda Kachouche blaast leven in dit eeuwenoude ritueel om een punkceremonie te creëren waarin we feestvieren met de levenden en de doden, de zichtbare en de onzichtbare, het verleden en de toekomst.