Wat stellen wij ons voor bij elkaars werk? Wat onderscheidt het leven van het werk? Wat bedoelen we met de ‘onzichtbaarheid van werk’? De près, on ne voit que la peinture is een instrument voor opeenvolgende ontmoetingen waarin we streven het woord ‘werk’ (al bij voorbaat niet erg grappig) te laten resoneren met andere woorden die zachter klinken voor het oor (zoals ‘geloopte songs’ of ‘live waarzeggerij’); om te zien wat ons bezighoudt wanneer het gaat om doen, zeggen en zeggen wat we doen.

Voor de duur van een live-radio-bijeenkomst stelt deze werkclub – een soort crypto-syndicalistische bende die het leed (zowel in het verleden als in de toekomst) van het werk aan de kaak stelt – zich ten dienste van een voor de gelegenheid verzamelde gemeenschap van werkenden. Net als moderne troubadours componeren ze ter plaatse liederen op basis van woorden die net zijn uitgesproken en transformeren die onmiddellijk in metaforen van het reële. Vanuit een andere ruimte verschaft een waarzeggerij- en empowerment-coach visioenen door middel van waarzeggingskaarten en magische Bretoense kiezelstenen. Met humor, absurditeit, tederheid en kwetsbaarheid huldigt de werkclub de taal van ons broze dagelijkse leven.

Daarnaast gaat Club Travail ook in op de vraag hoe de wereld van het ‘artistieke’ werk kijkt naar de wereld van het zogenaamde ‘niet-artistieke’ werk en vice versa, om te zien of we op de een of andere manier niet iets gemist hebben.

Mathilde Maillard (FR)

Mathilde Maillard groeide op in Saint-Nazaire en koestert sindsdien een milde verslaving aan de sfeer van zeehavens. Daarnaast werkt ze sinds 2011 samen met l’Amicale: eerst als producent en projectcoördinator, daarna als actrice en auteur met On traversera le pont une fois rendues à la rivière. In 2017 ontwikkelt ze CLUB TRAVAIL, een project om de intieme relatie tussen mensen en hun werk te onderzoeken.