I think it says a lot about you, that when the question is about responsibility, the next topic that’s brought up is guilt. I find that interesting.
I thought you were talking about guilt? I was talking about duty.
I heard you say guilt.
I said guilt after you said guilt.
You did say guilt!
I said guilt, but I was not thinking about guilt.
Ok. Distinction made. You said it without thinking about it. That’s quite impressive.

Het leven in de hedendaagse westerse wereld is doordrongen van terloops geweld, zo klein dat we het nauwelijks opmerken. Microagressies vermomd in vriendelijke taal, littekens van een gewelddadige geschiedenis in de publieke ruimte, getouwtrek om de overhand te krijgen in een gesprek… Het is geweld dat we ervaren en soms zelf veroorzaken. Het is subtiel, maar stapelt zich op en kan op de lange termijn schade veroorzaken.

The Third Room is een performance waarin Christine De Smedt, Liza Baliasnaja en Theo Livesey onderzoeken wat zij ‘geweld met lage intensiteit’ noemen. Samen schudden ze regels van een gesprek dooreen. Hoe kun je taal gebruiken als middel van verbeelding én van dominantie? In de gecreëerde situaties slingeren de performers heen en weer tussen de posities van dader, getuige en slachtoffer. Ze doorboren de fictie van vrijheid en vreedzaam samenleven dat deel uitmaakt van het westerse sociale ideaal.

Combineer ‘The Third Room’ op vrijdag 30 juni met ‘Zero to Infinity’ van Agata Maszkiewicz & Superamas.
Combineer ‘The Third Room’ op zaterdag 1 juli met ‘Le chant du psychophone’ van Antonia Baehr, ‘Cutting Mushrooms’ van Kidows Kim en ‘Landing on Feathers’ van Jija Sohn, Aleksandra Lemm & Julia Reist.