1 performer, 1 wit blad, 1 scheur. Dat zijn de basisingrediënten voor het meditatieve Paper Lane. Voor deze woordeloze performance liet Olga de Soto zich inspireren door Hartmut Rosa’s theorie over de noodzaak van vertragen en Sophie Whettnalls werk met papier. Het resultaat: een lange strook papier wordt met een ononderbroken beweging in tweeën gescheurd. […]
Hoezeer zijn we aansprakelijk voor de geschiedenissen die we erven? Tussen 1920 en 1922 reisde Knud Heckscher – de overgrootvader van Sirah Foighel Brutmann – over water van Kopenhagen naar Bangkok en terug. Gedurende deze twee jaar deed hij nauwgezet verslag van zijn dagelijks leven in een reeks van 107 brieven en een verzameling zwart-witfoto’s. […]
Wie zijn de echte onsterfelijke helden? Vier dansers bewegen in stop-motion op een vaste beat. Als onsterfelijke superhelden gaan ze eindeloos door in een cyclus van aanvallen, verdedigen, zweet afvegen en herladen. Schijnbaar moeiteloos bouwen ze verder aan hun ingebeelde super-lichamen en super-narratieven. Toch ontstaan er langzaamaan kleine barsten in hun grootse gebaren. Zitten ook […]
Verlangen naar minder Sinds de opkomst van industrialisatie en kapitalisme wordt er een constant verlangen gecreëerd naar alles wat we (nog) niet hebben. Llopis Segarra ontleedt de mens en onze maatschappij en legt ons inherent verlangen bloot. Máquinas is een dansperformance die onderzoekt wat een “verlangende machine”, zoals de Franse filosofen Gilles Deleuze en Felix […]
Samen slapen onder een deken van klanken Nocturnes for a Society creëert een omgeving om een nacht lang in te vertoeven – een verblijfplaats ergens tussen performance, slaap, droom en sonisch spel in. Met onze stemmen weven we een nachtelijk klanktapijt en gebruiken het als deken om onder te kruipen. Geluidskunstenares Myriam Van Imschoot en scenograaf […]
Het bos is een plek waar je nooit weet waar je bent en waar je je nooit verloren voelt. Deze toestand voorafgaand aan het onbekende stelt ons in staat om de toekomst te schrijven op manieren die we ons niet hadden kunnen voorstellen. Het bos betreden is een uitnodiging voor de praktijk van het ‘onbekende’. […]
Een groene voordeur bedekt met een spinnenweb leidt naar een kleine ruimte – je bevindt je tegelijk binnen en buiten – en heeft als doel te beschermen. Veel begijnen waren vrouwen die zich verborgen voor hun rijke families, op de vlucht voor gearrangeerde huwelijken. Ergens in dit huis tikt een klok die je terugvoert naar […]
→
→
